Als we niet ethisch stijf verstarren,
Loopt en stroomt de stad vol narren,
Hun zandlopers voortduwend op karren,
Om de burgers mee te sarren.
Biodiversiteit, stabiliteit, duurzaamheid, integriteit en meer,
Is dat een brandlucht? Iets brand aan in onze atmosfeer !
We zijn genoeg op de centrale vraag gewezen,
Dat elk kruipend, vliegend, zwemmend wezen,
Onze wederhelftjes zijn die d’ eeuwigheid verstek
Geven, en vrezen niet enkel voor wat tijdsgebrek. (niet enkel tijd, is in wezen al te laat, doemdenken)
Ook voor wie ‘t niet zal bevallen,
De geest en ‘t leven zijn vazallen,
En lijken bovenal het minst,
Op al die hebberige winst.
Schepen we allemaal aan ’t zelfde boord,
O enkel zij die het stoort,
Dat anderen graag in ’t groen verder leven,
Wee niet steeds van elke wolk hoeven te beven,
Dat zij ons de adem pikt.
Als in het hooi gestikt,
Twee jongen die de liefde namen,
Om aan de leegte hun gat te manen.
We kunnen niet allen gescheiden worden,
Twee stapels propere en vuile borden.
Wat hebben we afgeschuimd de afgelopen twaalfduizend jaar,
Is dit wat van het leven blijft bewaart, knipsels met een schaar.
Die de ziel drenken in een pot inkt,
Glimmend zwart al met de zee zinkt.
Amuserend met besturing en beheersing,
Niet denkend aan de schade van d’ overheersing
De vreemde vreemdheid als onbedoeld effect
Blijkt die vooruitgang ook defect.
De limieten aan atmosferische zijnden,
Voorspelt enkel verschillende einden.
Gaan we wachten, daar zit je dan,
Cursors klaar, koffie lauw in de kan.
Wie zijn de vertellers van ons lot,
Drijvend ver af op een tragisch vlot.
Zo was de machine begonnen,
Het land met chocolade overwonnen.
In paniek en veel terechter,
Beeld de nar zich af met omgekeerde trechter.
Wat we hebben is niet wat we willen,
Alvorens kletsen we ons op de billen,
Was het dan toch gene waar,
En schuilt er helemaal geen gevaar,
Is ‘t maar kraakheldere schijn,
Al dat niet planetaire zijn,
We zijn toch de enigste soort,
Die er zich aan stoort.
Kunnen we in deze door schapen kaalgevreten,
Woestenij, ons aan de ongeëvenaarde schoonheid meten.
credits
from 7 Satirische Liederen,
released September 7, 2019
tekst en muziek ~ text & music Joris Van de Moortel
vokalen ~ voice Mauro Pawlowski
Duval Timothy’s latest is a collection of deft and delicate piano compositions, alternately mournful and freewheeling. Bandcamp New & Notable Oct 14, 2017
