7. de Drempel,
waarom de late middeleeuwen en de vroege renaissance
Een mythische wereld die in zich draagt,
Alles als één hetzelfde geheel bevraagd,
De onschuld prevelt en heiligt de maagd,
Carnaval en zotten naar voren draagt.
Zijn de middeleeuwen dan zo ver,
Rijkt de renaissance ons nog als een ster,
Zijn we minder af van verderf,
Nu we elkander neerschieten van ons erf.
Toen was ‘t enkel de monnik die zich kastijdde,
Nu helpen we massaal mee aan ieders einde.
Voor zingende schilders in processie,
Vormden schepen al langer een obsessie.
Met kruiken bier in lange zwier,
Lijkt het wel voor alleman vertier,
Dat de hel op aarde huist,
En niemand zichzelf ontluist.
De grootste nar in ’t zottenspel,
Krijgt van de menigte geen uitstel.
De manken en gedrochten van voor,
Schreeuwend in eenieders oor.
Van elk menselijk wereldlijk goddelijk gestript,
Kauwend op een heilzaam blad dat lekker tript.
Het schip heeft veel weg van een kerk,
Dat opsluit elke nozem en vlerk,
Strompelend al lallend gevallen,
In het ruim waar de kanonnen knallen.
Met in de hand hun voorloper ’s staart,
Heulend voor een spietje varkenstaart,
Indiceren ze de lust en zonden,
Die hen allen om de tuin bonden.
Een onvolledige wereld die de perfectie niet erkent,
Maar toch narren de deur uitzend.
We branden een kaars,
En doven het licht,
Probeer het nu zei hij,
En 9 levens raakten mij.
Op de dorpel allen gezeten,
Kunnen we ons aan elkaar meten,
En rieken dat ook onze scheten,
Als alles en iedereen in de keten,
Getuigen van een dodelijk rottend wezen,
Zichzelf te veel plek toegewezen.
Levend kraaien ze allen luid,
Hun vingers glijden van hun fluit.
Deze narren in huid en haar,
Maken met veel opzien en gebaar,
Al pijpend blazen ze hun zak op,
Tot ’t rood stijgt naar de kop.
Kunnen we niet oprecht gebukt,
Erkennen dat het ook zonder macht wel lukt,
En genieten van de lucht,
Samen in één zucht,
In en uitblazen,
Daar is de deur, bazen.
De drempel over, dan naar rechts,
En maak niet weer averechts.
We zijn hier niet op onze plaats,
De poorten uit, de wereld in, als de melaats.
credits
from 7 Satirische Liederen,
released September 7, 2019
tekst en muziek ~ text & music Joris Van de Moortel
vokalen ~ voice Mauro Pawlowski
Duval Timothy’s latest is a collection of deft and delicate piano compositions, alternately mournful and freewheeling. Bandcamp New & Notable Oct 14, 2017
